Ecclesia semper reformanda. Kryzysy i reformy średniowiecznego Kościoła

„Ecclesia semper reformanda – jedna z najbardziej znanych intuicji ostatniego soboru: Kościół zawsze potrzebuje/domaga się reformy. Zapewne. Ale czy zawsze jest ona podejmowana? Czy zawsze Kościół świadom jest tego obowiązku? Czy zawsze ma odwagę patrzeć na siebie ostro i krytycznie – starannie rozróżniając w sobie to, co Boskie i niezmienne od tego, co ludzkie, zmienne, a nierzadko słabe, dalece niedoskonałe i po prostu grzeszne? Historyk – to jasne – nie jest od tego, by stawiać Kościołowi takie czy inne postulaty. Nie jest też jego zadaniem katalogowanie (tym bardziej definiowanie) znamion, przymiotów i cech Kościoła – to rzecz teologa. Kiedy jednak teolog dokonuje takiego opisu, opatrując go przy tym kwalifikacją czasową (semper! semper reformanda…) – historyk nie może oprzeć się pokusie, by nie powiedzieć: Sprawdzam!”. Tymi słowy do lektury niniejszego zbioru wprowadza i zachęca nas bp Grzegorz Ryś, jeden z autorów i redaktorów tomu.

Ponad 30 uznanych historyków podjęło powyższe wyzwanie publikując tu studia uporządkowane w trzech działach tematycznych – Kościół powszechny, Kościół lokalny (polski) oraz wspólnoty zakonne wobec kryzysów i reform. Wolumin zawiera w większości refleksje oparte na analizie tekstów źródłowych, nie eksploatuje problematyki mającej wcześniej bogatą literaturę, lecz stanowi doskonałe uzupełnienie i pogłębienie wiedzy, stara się też stawiać inspirujące postulaty badawcze.

Publikacja ukazuje się pod patronatem Dominikańskiego Instytutu Historycznego w Krakowie.