Galicja na józefińskiej mapie topograficznej 1779–1783 (tom 14, części A, B1, B2 i C)

W latach 1779-1783 wojskowi kartografowie austriaccy pod kierunkiem ppłk. Friedricha von Miega sporządzili dokładną mapę tzw. Królestwa Galicji i Lodomerii, czyli ziem polskich zagarniętych przez Austrię w wyniku I rozbioru Rzeczypospolitej. Arkuszom mapy towarzyszą opisy kartowanego terenu obejmujące charakterystykę lasów i roślinności, ukształtowania terenu, rzek i wód oraz ważniejszych budowli o znaczeniu militarnym (zamki, dwory, kościoły i klasztory).

Tom 14 zawiera 46 arkuszy mapy (ponadto pięć arkuszy kopii) wraz z odpowiadającymi im opisami wojskowymi kraju. W ich zasięgu znalazły się trzy krainy: Pokucie, część Karpat Wschodnich oraz fragment Podola. Do I rozbioru Polski (1772) tereny te należały do województwa ruskiego (Rusi Czerwonej), tworząc południową część ziemi halickiej; jedynie wschodni skraj należał do województwa podolskiego. Pod panowaniem austriackim obszar ten w większości mieścił się w cyrkule stanisławowskim, mniejsze fragmenty – w cyrkułach zaleszczyckim oraz stryjskim. W odrodzonej Polsce wchodził niemal w całości w obręb województwa stanisławowskiego, z wyjątkiem wschodniego krańca należącego do województwa tarnopolskiego. We współczesnych podziałach administracyjnych Ukrainy zawiera się w granicach obwodu iwano-frankowskiego oraz tarnopolskiego.

Komplet w folii termokurczliwej zawiera:

• część A: wstępna – opisowa, ilustrowana, w języku polskim i niemieckim, format książki A4, ss. 368
• część B1 i B2: faksymilia arkuszy oryginału mapy oraz pięciu przykładowo wybranych arkuszy kopii (luźne arkusze, pełnokolorowe reprodukcje w formacie oryginalnym)
• część C: tłumaczenie na język ukraiński opisów wojskowych do map