Taniec w Polsce średniowiecznej. Świadectwo źródeł pisanych

Taniec to forma rozrywki, wyrażania uczuć, a czasem gra pełna erotyzmu – tak zaczyna się zdawać by się mogło kolejna podobna książka o zjawisku typowym dla każdej epoki, kultury, każdej szerokości geograficznej. Autorka proponuje jednak spojrzenie na temat z nowej perspektywy. Śledzić mamy tu okazję taniec w czasie, kiedy gest dla współczenych miał zdecydowanie większą siłę wyrazu niż to, co spisane. Poznamy: jej definicję zabawy i tańca, etapy i formy jego rozwoju, środowisko z tańcem związane – jego zróżnicowanie ze względu na czas, miejsce, grupę społeczną oraz stanowisko Kościoła wobec omawianego zagadnienia. Zimnicka-Konarska sięgnęła do kronik (polskich, ruskich, czeskich oraz niemieckich) i roczników oraz żywotów świętych; ale też do rachunków dworu królewskiego, rachunków dworów ówczesnych możnych i rachunków miejskich, kodeksów dyplomatycznych; źródeł normatywnych – statutów Kazimierza Wielkiego, mających przeciwdziałać zbytkowi mieszczan, uchwał soborów powszechnych i statutów synodalnych, prowincjalnych i diecezjalnych. Zasadniczą bazą dla jej bardzo interesujących dociekań okazały się pisma o charakterze pastoralnym (kazania, traktaty). Analizie poddała również utwory literackie z XV i XVI w.: utwory wierszowane będące dziełem żaków i wagantów, pieśni goliardowskie, tzw. cantilenae inhonestae, ale także dzieła tak znanych twórców, jak Mikołaj Rej czy Jan Kochanowski. Uzupełnieniem opracowania jest wyjątkowo bogate zestawienie literatury przedmiotu polskiej i zagranicznej. Książka ma szanse zająć naprawdę istotne miejsce wśród literatury historycznej, etnograficznej, antropologicznej oraz etnologicznej. Publikacja wydana wspólnie z Kieleckim Towarzystwem Naukowym.