Episkopat monarchii jagiellońskiej w dobie soborów powszechnych XV wieku

Tłem książki jest późnośredniowieczny kryzys Kościoła w Europie Zachodniej i towarzyszące mu zjawiska: podporządkowania Kościoła interesom państwa, osłabienia władzy cesarskiej i papieskiej (czasy tzw. niewoli awiniońskiej) czy umacniania się idei koncyliaryzmu. Nadzieję na zmianę wiązano w tym burzliwym czasie zarówno z reformą in capite et in membris, jak może przede wszystkim z właściwym ustawieniem relacji „papież – sobór”. Praca Tomasza Graffa to syntetyczna charakterystyka episkopatu monarchii jagiellońskiej w latach 1409-1449 oraz próba zbadania jego zaangażowania w debaty wielkich soborów tego czasu w Pizie, Konstancji, Pawii–Sienie i Bazylei. Część pierwsza jest katalogiem biskupów-ordynariuszy 1. poł. XV w. w państwie polsko-litewsko-ruskim (zestawia dane na temat długości pontyfikatu, pochodzenia społecznego i terytorialnego, wykształcenia, kariery kościelnej i państwowej), dotyka tematu precedencji biskupów i kwestii obsady biskupstw. W części drugiej autor nakreśla stosunek polskich hierarchów, by wymienić jedynie czołowe postaci epoki: arcybiskupa Mikołaja Trąbę, prymasa Wincentego Kota czy biskupa Zbigniewa Oleśnickiego, do soborów reformistycznych końca średniowiecza. Publikacja zawiera liczne tabele i wykresy, indeks osobowy oraz bibliografię.